Er restte ons nog een laatste horde om uit het (mooie, maar) bedriegende Vietnam weg te komen. Onze bestemming was Laos en de enige mogelijkheid om er te komen was de bus. De receptioniste verzekerde ons dat de busrit in een luxe touringcar met airco zou geschieden en die ons zonder over te hoeven stappen af zou zetten in Savannaketh, Laos.

Het eerste gedeelte ging uitstekend, we moesten eerst weer een stukje terug naar het noorden voordat we (in westelijke richting) de grens met Laos over konden steken. In het plaatsje Hue bleven we een nacht slapen om de lange reis van 15 uur op te breken. Na het eten kwamen we (uiteraard) weer bekenden tegen, die we in de week ervoor in Hoi An hadden ontmoet. De volgende ochtend vroeg werden we opgehaald met een heel klein, drukbezet busje. Geen ramp, want we zouden spoedig in een grote luxe bus overstappen. De buschauffeur reed aardig door en ondanks dat de hele bus in paniek uitbrak toen we op een overstekend kalfje afstormden, bleef de chauffeur stoicijns en mistte het kalfje op een haar na. Drie en een half uur later werden we (veilig) uit datzelfde busje gedirigeerd met als enige informatie dat we ‘die’ kant op moesten om de grens (lopend) over te steken. Na alle grensformaliteiten (met een blikje bier in de hand, ze doen hier niet zo moeilijk) moesten we van onze ‘reisleider’ (als enige comfortabel op een scooter) nog een stukje verder lopen voor de bus...

Een half uur lopend verder (met onze bagage op onze rug en in 30+ graden Celsius) kwamen we aan op het lokale busstation.Hier zou dan toch wel onze duurbetaalde luxe bus klaar staan? Het antwoord op die vraag hangt van je eigen standaarden af, we konden in ieder geval goed geventileerd verder (zie foto’s). Met 10 mensen achterin de open bestelwagen dachten we dat het al aardig vol was. Dit bleek bedrog want klaarblijkelijk was de wagen waar wij achterin zaten het enige openbaar vervoer op dit traject en uiteindelijk zaten of hingen we met 28 man in, op en achter de bus en hadden we twee scooters (bijna) op onze schoot (Jordi, je had weer eens gelijk).

Laos; als je de kleur groen filtert uit het landschap, waan je je in Afrika (ook al zijn we daar nog nooit geweest). Een stuk armer dan Vietnam, met rode zandpaden, hutjes van riet en kinderen in hun blootje op straat. Gelijk is ook de vriendelijkheid en nieuwsgierigheid van de mensen naar ons toe weer terug (wat we in Vietnam zo mistten). In verband met de (tijdrovende) visumaanvraag voor Thailand, verbleven we de volgende drie dagen in de grensplaats Savannaketh. Een erg rustig dorpje (met toch nog 120.000 inwoners) waar we heerlijk zijn bijgekomen van de lange reis, ons hebben verwonderd over de vele (Boeddhistische) tempels en monniken op straat. Thailand wachtte op ons aan de andere kant van de rivier de Mekong.

De busreis naar de hoofdstad van Thailand, Bangkok, verliep naar Westerse maatstaven (wat ook wel een keer lekker was). De chauffeur hoefde maar een keer (met gevaar voor eigen leven, zo dicht bij het voorbijrazende verkeer) te sleutelen aan de versnellingsbak. In Bangkok blijven we een paar dagen want morgen komt Gerard!

P.S.

-Hans en Margreet: nog een keer bedankt voor de dollars, ze hebben ons over de grens van Laos heen geholpen.

-Henk en Pollewops, we hebben nu ook jullie donatie in dollars (voor dit soort gevallen) omgezet, bedankt.

-Henk en Ellen, bedankt voor de extra fotoruimte! (en met het muntjes sparen gaat het voorspoedig).

Wist u dat :

• Theo zelfs hier, door de pakjes melk, aan zijn werk wordt herinnerd? (en dat hij dat gevoel best had kunnen missen?)
• Ons paspoort steeds voller komt met allerhande stempels en visums?
• We weer een uur ‘dichter’ bij huis zijn, met het tijdverschil nu op 6 uur later?
• Er een ‘Jack-fruit-boom’ bestaat en wij die hebben gezien?
• Ze in Vietnam en Laos geen muntjes hebben?
• Theo nog nooit zoveel fruit als hier heeft gegeten, door alle kleurige fruitkraampjes op straat (waar ze de grootste hindernis voor mannen om fruit te eten wegnemen, door het voor je te pellen en snijden)?
• Je de (Franse) koloniale invloeden in Vietnam en Laos nog kan proeven door de baquettes met ‘la vache qui rit’?
• Ze in Laos en Thailand en een ander schrift (alfabet) wordt gevoerd (en dit voor ons niks uitmaakt, want het ‘normale’ hadden we ook niet begrepen)?
• Jullie reacties (positief als kritisch) zeer worden gewaardeerd!!