Weer onder de gastvrije vleugels van het boerengezin vandaan reden we langs de westkust van het Noordereiland om Mount Taranaki heen. Ons idee was nu langzaam af te zakken naar Wellington, op het zuidelijkste puntje van het eiland. Onderweg kwamen we nog in het leuke plaatsje Whanganui, met mooie pittoreske straatjes en een bioscoop waarin we de film Rio zagen. Heerlijk om weer even 'gewoon' naar de film te gaan.

Sinds we weer in de 'westerse wereld' zijn zochten we naar de mogelijkheid om een kerkdienst bij te wonen. Afgelopen zondag kwamen we op het juiste tijdstip een kleine baptistengemeente tegen en zijn daar heel gastvrij ontvangen. Het moeilijkste was nog om na de dienst weer weg te komen, omdat we door mensen uitgenodigd werden om te blijven lunchen of later op de dag te dineren.

In Wellington, wat trouwens de hoofdstad van Nieuw Zeeland is, gingen we (zoals in de meeste nieuwe steden) langs de 'i' (de VVV) om te vragen wat we moesten zien. Op het 'must-do' programma stonden een ritje met de cablecar naar het uitzichtpunt over de stad, een bezoek aan het Te Papa museum en een biertje op een van de terrasjes in de gezellige winkelstraten. Meegaand als we zijn hebben we alle voorstellen opgevolgd. Naast het biertje was ook het museum voor herhaling vatbaar, hier zou je dagen kunnen doorbrengen.

Vanaf Mount Victoria hadden we naast een perfect uitzicht op de stad ook een onbeperkt zicht op het vliegveld, dat gelegen op een landtong aan beide zijden wordt begrensd door water. Theo zijn nieuwsgierigheid was gewekt en met een druk op de (figuurlijke) voordeurbel was een bezoekje aan de toren een feit. Na een aantal uurtjes ontdekken dat ook hier in NZ Engels wordt gesproken tegen piloten. Er werd ons op het hart gedrukt om met een Duitse verkeersleider te gaan praten. Stefan is hier drie jaar geleden heen geemigreerd met zijn gezin om hier te komen werken. De lokale gastvrijheid heeft hij al aangenomen want 's avonds zaten we aan zijn keukentafel van zijn heerlijke lasagna te genieten.

De overtocht van het Noorder- naar het Zuidereiland duurt zo'n drie uur en met een uurtje vertraging reden we de camper de grote laadklep van de ferry op. Vooral het laatste uur genoten we, op het bovendek, van de Marlborough Sounds (fjorden) die aan ons voorbij trokken. Aan de overkant parkeerden we (na een heerlijke fish-and-chips) op de eerste de beste parkeerplaats om de nacht door te brengen. Net voordat we de slaap vatten, werden we gesommeerd een ander plekje op te zoeken omdat overnachten daar niet gewenst was.

Het Abel Tasman National Park moest een van de mooiste nationale parkenvan NZzijn. Al zwoegend in onze tandem-kayak langs de prachtige gouden stranden en ruige bossen moesten we toegeven dat de stelling niet ongefundeerd is. Toen ook nog eens de zeehonden, op de rotsen en in het water, voorbijkwamen waren we helemaal verkocht. Voordat we bij ons baaitje aankwamen waar we de kayak achter moesten laten om de drie uur durende wandeltocht terug te beginnen, kwam er zelfs nog een pinguin langs zwemmen.

Op de camping in het Nationale Park deden we nog een biertje met twee nederlanders die we onderweg tegen waren gekomen en genoten we van onze (warme en onbeperkte) douche.

Wist u dat:

• Kamperen met mooi weer leuk is, maar met regen iets minder (tenzij je een camper hebt met een beetje bewegingsruimte).
• Het de afgelopen 24 uur nog niet droog is geweest.
• Het in Wellington (bijna) altijd waait, omdat dit gebied het enige gat is in de bergkam die van Noord naar Zuid loopt over NZ.
• Sheila een ware steekvlam opwekte uit onze onschuldig lijkende gaspitje.
• Theo net daarvoor nog had gevraagd of er misschien niet een raampje open moest, aangezien dit de eerste keer was dat we in de camper het gaspitje aanstoken.
• We 2200 km hebben afgelegd op het Noordereiland.
• Er in het Maori schrift een woord bestaat met 88 letters (het schrift werd pas ontwikkeld toen de Europese kolonisten hier in NZ aankwamen).