Aan het meer van Wanaka staat een berg die een fantastisch uitzicht beloofde van de omgeving. Waarom weten we zelf ook niet, maar we begonnen wederom, te voet, aan de beklimming. Op de helft vond Sheila het genoeg en Theo kwam erachter dat de top in je eentje bereiken niet dezelfde voldoening geeft.

Na de beklimming was de volgende bestemming Arrowtown. Zeker in de prachtige herfstkleuren is dit een heel mooi, gerestaureerd goudzoekers dorpje. Met gebouwen die je alleen nog maar in Western-films ziet is het echt een plaatje. Verspreid door NZ zijn we overigens vaker verbaasd geweest over de 'saloon-achtige' gebouwen in de kleine dorpjes. Samen met de simpele bouwstijl van de andere huizen (buitenkant van hout, geen centrale verwarming en enkel glas) doet NZ iets armer aan dan we verwacht hadden.

Vlak bij Arrowtown (of eigenlijk andersom) ligt Queenstown, geboorteplaats van de bungy-jump. Sheila offerde zichzelf op om de foto's te nemen en Theo kon weer één activiteit van zijn 'lijstje' afstrepen.

Het westelijk deel van het zuidereiland (iemand met een links rechts probleem volgt ons nu niet meer) staat symbool voor de pracht van de Nieuw Zeelandse natuur. Milfort Sound is, volgens velen, hier weer het hoogtepunt van. De ijsmassa's hebben in de ijstijd diepe geulen gevormd die nu volgelopen zijn met (zee) water. Met onze neuzen tegen de voorruit om tegen de steile kliffen op te kijken, genoten we intens van dit fjorden gebied. We genoten iets minder toen we uitstapten. We werden letterlijk opgegeten door de vele zandvliegen en de rit over de 120 km lange terugweg was zo beklonken.

Onze wekelijkse douche weer achter de rug, (geen zorgen mam, we wassen onszelf elke dag) en we bereikten het zuidelijkste punt van NZ wat ook gelijk het zuidelijkste punt van onze reis is, eigenlijk zijn we dus alweer op de terugweg

.

Een camping is, voor het krappe budget van een backpacker, een onverantwoorde luxe, die we onszelf dus maar sporadisch veroorloven. De overheid heeft speciaal voor ons (gierigen) hele basic campingkjes aangelegd die weinig of niets kosten. Op één van die campings moesten we, door hevige regenval, 36 uur langer blijven (alweer zonder mobiel bereik) omdat de weg een meertje was geworden. Ook een plek aan de kust die we wilden bezoeken voor de pinguins en zeeleeuwen viel letterlijk in het water.

Streng voor onszelf als we zijn (we waren immers 36 uur gegijzeld geweest) genoten we van de rode wijn en koekjes die we onszelf zó lang hadden beloofd op de avond dat we weer 'vrij' waren.

Voor ons liggen nogde oostkust en het binnenland van het zuidereiland (de eerder genoemden lezen onze verhalen nu echt nooit meer).

Wist u dat:

• Er in NZ er maar één verkeersregel (behalve dan het links rijden)anders is dan in NL en die regel negerende, Theo een politieagent afsneed?
• De politieagent een Duitser was en begrip (what are the odds) kon opbrengen voor de fout?
• Een zandvlieg het NZse equivalent is van een fruitvlieg maar die wel steekt en je de volgende drie dagen gek maakt van de jeuk?
• Onze koelkast, toen we hem 's ochtends aanzetten ('s avonds zetten we hem uit voor de stroom) op moest warmen (en dat het best vervelend was om uit onze warme slaapzakken te komen)?
• Sheila, als bijrijder, bijna door de vloer remde toen Theo bijna zijn derde possum doodde?
• De bungyjump 43 meter diep was, waarbij de eerste meter het moeilijkste en de laatste de belangrijkste?