In het vorige verhaal zagen we nog geen kans om Bolivia fatsoenlijk te introduceren. Laten we nu dus beginnen met een (geleende) introductie van Bolivia: 'het land heeft één van de hoogste, meest afgelegen, ruigste, koudste, warmste, winderigste, droogste, zoutste en moerassigste landschappen ter wereld. Daarnaast is het het armste van het continent (Amerika), maar het rijkste in natuurlijke bronnen'. Qua grootte is het vergelijkbaar met Spanje en Frankrijk gecombineerd (op de kaart lijkt het zo klein doordat de buurlanden zo enorm zijn).

De dik tweehonderd km die we met onze eerste busreis in Bolivia aflegden tussen Uyuni en Tupiza kostte ons een vrij oncomfortabele acht uur van ons leven. Doordat de weg ook maar een meter asfalt ontbeerde, we af en toe moesten remmen voor een lama of een geit en een lekke band op de koop toe kregen, duurde het allemaal (zoals verwacht) langer dan gehoopt. Een dag later, op de rug van onze paarden in een 'wild-west-film' omgeving waren we de kleine ongemakken snel weer vergeten. De dag ervoor hadden we inspiratie voor de paarden-tour opgedaan met de film 'Butch Cassidy and the Sundance Kid', die hier is opgenomen. Door de rode, ruige bergen, de cactussen en dorre struiken waanden ons (drie uur lang) echte 'cowboys'.

Na afloop van de tour namen we een lokaal busje terug naar het centrum van het overigens heel rustige en ontspannen centrum van Tupiza. Samen met onze mede reizigers Angelo (die 's avonds trouwens heerlijk Italiaans voor ons kookte) en Alex (die verantwoordelijk was voor de steak), kwamen we midden in een Boliviaans dans-festiviteitje terecht (waarschijnlijk ter ere van de ontdekking van Zuid-Amerika door Columbus in 1492). Nadat één van ons door de lokale vrouwen mee werd gesleurd in de traditie, kon de rest niet lang meer achter blijven. Het komende half uur probeerden we de Boliviaanse 'dans-moves' eigen te maken en hoopten we stiekum dat er ergens een keer een eind zou komen aan het nummer.

Nog eens zeven uur met de bus bracht ons in Potosí, de hoogste stad ter wereld (4090 meter). Hugo, de neef van Sheila (en bij jullie bekend door een van onze Nieuw-Zeeland verhalen) had deze stad aangemerkt als een 'must-do'. De stad werd gesticht na de ontdekking van zilver in de nabijgelegen berg, nu genaamd 'Cerro Rico' (rijke berg). De 8 miljoen slaven die voor de Spanjaarden hier de dood vonden om het edelmetaal uit de berg te delven, werkten onder omstandigheden moeilijk voor te stellen voor ons rijke westerlingen.

In een poging dat te veranderen, boekten we een tour door de mijn. Nadat we de charmante mijn-kleding aangepast hadden gekregen, gingen we langs de markt om kadootjes te kopen voor de werkers die we later zouden spreken in de mijn. Onder die kadootjes zaten cocabladeren (waar cocaïne van gemaakt kán worden, maar in deze vorm vrij onschuldig is en wordt gekauwd om honger en pijn te verdrijven) en dynamiet! Zonder enige controle, en voor nog geen twee euro vijftig, kochten we een staaf dynamiet (van 150 gram, genoeg om een auto op te blazen), de lont en de ontsteker. De volgende stop was de raffinaderij waar de kostbare grondstoffen worden gescheiden van het steen. Nu alle voorbereidingen waren getroffen knipten we onze helm-lampen aan en gingen we onder leiding van onze gids de mijn in. In de volgende twee uur, met onze zakdoeken voorgebonden voor alle stof, liepen, kropen en klommen we door de soms erg nauwe doorgangen van de mijn. De lucht rook erg giftig door alle zware metalen die er rond zweefden en het was er zweterig warm, maar wat het meest indruk maakte waren de gesprekjes met de mannen die vaak meer dan tien uur per dag hier werken. De zware fysieke arbeid, de garantie op longkanker en een middelmatig loon weerhouden deze (veelal) vaders van grote gezinnen, of hun zonen, er niet van om elke dag weer de mijn binnen te lopen. We beloven bij deze plechtig dat we nooit meer zullen klagen over ons eigen werk...

Ondertussen zijn we met de (gedeelde) taxi aangekomen in Sucre, wat één van de mooiste steden in Zuid-Amerika moet zijn. We vertellen jullie volgende week of dat echt zo is.

Wist u dat:

• Onze voorraad vloeistoffen in tubes aardig snel slinkt doordat we ze op nogal verschillende hoogtes open maken en dan iedere keer weer verrast worden door het drukverschil?
• Theo door zijn blauwe ogen, zijn lengte en door zijn kale hoofd midden op straat werd versierd? (toegegeven, de dame in kwestie was zeker 65+)
• De mijn-tour de meest indrukwekkende van het jaar was, maar ook de eerste waarvan we blij waren dat hij afgelopen was?
• We van tevoren een beetje bang waren gemaakt voor Zuid-Amerika, maar dat dat, net als in Australië, (tot nu toe) totaal ongegrond is?
• We beiden al naar de diacure hebben moeten grijpen omdat onze toiletbezoekjes wat te frequent werden?
• Sheila haar eerste grapje in het Spaans erg goed viel bij de toehoorders (en we bijna zeker weten dat ze dit keer niet lachten om een taalfout)?