Rijden door een ansichtkaart

Naast dat Dunedin zelf een erg leuke stad is met veel Schotse invloeden die onder andere terug te vinden zijn in de prachtige gebouwen, heeft de universiteitsstad een heel natuurrijk schiereiland als extra bezienswaardigheid. De natuur bestaat hier uit albatroskolonies (de enige ter wereld op vaste land), pinguins, zeehonden, zeeleeuwen enzovoort. Voor het enige kasteel in NZ, wat hier ook te vinden is, moesten we betalen waardoor jullie dat plaatje helaas maar moeten googlen.

De onderstaande foto laat het natuurverschijnsel van de 'Mouraki Boulders' zien (naar het gelijknamige plaatsje). Gaaf om te zien wat water (met een beetje geduld) met steen kan doen.

Vastbesloten om nu eindelijk eens pinguins te zien (we hadden ze, mede door de wateroverlast, steeds gemist) namen we plaats in een heus 'spotters-hutje' aan het strand. De pinguins zouden hier aan het eind van de middag, als na een lange werkdag, terug komen op het strand, hun vachtje laten drogen en na nog even te socializen met anderen, huiswaarts keren. Na een uurtje wachten werd ons geduld beloond en schoten we mogelijk één van de mooiste foto's van de reis.

Verderop langs de route stopten we in alweer een superleuk plaatsje, Oamaru (valt jullie trouwens ook op dat de grote, belangrijke steden een Britse naam hebben en de rest een 'originele' Maori naam?) Met authentieke panden en prachtige kerken (en een Nederlandse bakker, genaamd Ed) was dit bezoek zeker een positieve verrassing te noemen.

Om de routine van het vroeg naar bed gaan te doorbreken (we leven met het ritme van de zon en dat ritme is nogal kort hier in de winter), stookten we een heerlijk warm kampvuurtje naast de camper. 's Middags hadden we al zo lekker gespeeld met een rugbybal (helemaal in lijn met de lokale sportcultuur) en laat in de avond kropen we met een extra tevreden gevoel in bed.

De hoogste berg van NZ, Mount Cook, genaamd na de ontdekkingsreiziger James Cook, was verstopt achter dikke wolken (gelukkig hadden we de berg al van de andere kant gezien). De wolken leegden zich boven ons in de vorm van sneeuw, waardoor we binnen 24 uur van barbeque-weer naar ski-weer moesten schakelen.

De volgende dag klaarde het gelukkig weer op en reden verder richting de Oostkust. Op ons lijstje staan nog Christchurch en Kaikoura (voor poging twee om walvissen te zien).

Wist u dat:

• De 'Royal Albatrossen', met zijn indrukwekkende spanwijdte van wel drie meter, na het horen van de entree-kosten voor het park door ons heel snel 'maar een grote zeemeeuw' werd?
• Dat de achterkant van de camper de voorkant twee keer probeerde in te halen, in de eerste meters door de sneeuw?
• Dat dat best schrikken was, vooral met een greppel aan beide zijden van de weg?
• We niet wisten wat het waarschuwingsbord: 'cattle stop' betekende en dat, toen we er met tachtig overheen stuiterden, het een wildrooster bleek te zijn?
• De camper het ook al niet makkelijk had in Dunedin over de steilste weg ter wereld?
• Sheila (en Theo stiekum ook, maar dat mag niemand weten) na de schrik van één spinnetje in de camper, al als een dijk opziet naar Australië?
• Het jullie onderhand zal vervelen, maar we nogmaals moeten zeggen dat de landschappen hier echt adembenemend zijn?
• We na elk verhaal erg uitkijken naar jullie reacties (en dat we helaas niet overal op kunnen terug reageren)?

Het zuidelijkste punt van de reis

Aan het meer van Wanaka staat een berg die een fantastisch uitzicht beloofde van de omgeving. Waarom weten we zelf ook niet, maar we begonnen wederom, te voet, aan de beklimming. Op de helft vond Sheila het genoeg en Theo kwam erachter dat de top in je eentje bereiken niet dezelfde voldoening geeft.

Na de beklimming was de volgende bestemming Arrowtown. Zeker in de prachtige herfstkleuren is dit een heel mooi, gerestaureerd goudzoekers dorpje. Met gebouwen die je alleen nog maar in Western-films ziet is het echt een plaatje. Verspreid door NZ zijn we overigens vaker verbaasd geweest over de 'saloon-achtige' gebouwen in de kleine dorpjes. Samen met de simpele bouwstijl van de andere huizen (buitenkant van hout, geen centrale verwarming en enkel glas) doet NZ iets armer aan dan we verwacht hadden.

Vlak bij Arrowtown (of eigenlijk andersom) ligt Queenstown, geboorteplaats van de bungy-jump. Sheila offerde zichzelf op om de foto's te nemen en Theo kon weer één activiteit van zijn 'lijstje' afstrepen.

Het westelijk deel van het zuidereiland (iemand met een links rechts probleem volgt ons nu niet meer) staat symbool voor de pracht van de Nieuw Zeelandse natuur. Milfort Sound is, volgens velen, hier weer het hoogtepunt van. De ijsmassa's hebben in de ijstijd diepe geulen gevormd die nu volgelopen zijn met (zee) water. Met onze neuzen tegen de voorruit om tegen de steile kliffen op te kijken, genoten we intens van dit fjorden gebied. We genoten iets minder toen we uitstapten. We werden letterlijk opgegeten door de vele zandvliegen en de rit over de 120 km lange terugweg was zo beklonken.

Onze wekelijkse douche weer achter de rug, (geen zorgen mam, we wassen onszelf elke dag) en we bereikten het zuidelijkste punt van NZ wat ook gelijk het zuidelijkste punt van onze reis is, eigenlijk zijn we dus alweer op de terugweg

.

Een camping is, voor het krappe budget van een backpacker, een onverantwoorde luxe, die we onszelf dus maar sporadisch veroorloven. De overheid heeft speciaal voor ons (gierigen) hele basic campingkjes aangelegd die weinig of niets kosten. Op één van die campings moesten we, door hevige regenval, 36 uur langer blijven (alweer zonder mobiel bereik) omdat de weg een meertje was geworden. Ook een plek aan de kust die we wilden bezoeken voor de pinguins en zeeleeuwen viel letterlijk in het water.

Streng voor onszelf als we zijn (we waren immers 36 uur gegijzeld geweest) genoten we van de rode wijn en koekjes die we onszelf zó lang hadden beloofd op de avond dat we weer 'vrij' waren.

Voor ons liggen nogde oostkust en het binnenland van het zuidereiland (de eerder genoemden lezen onze verhalen nu echt nooit meer).

Wist u dat:

• Er in NZ er maar één verkeersregel (behalve dan het links rijden)anders is dan in NL en die regel negerende, Theo een politieagent afsneed?
• De politieagent een Duitser was en begrip (what are the odds) kon opbrengen voor de fout?
• Een zandvlieg het NZse equivalent is van een fruitvlieg maar die wel steekt en je de volgende drie dagen gek maakt van de jeuk?
• Onze koelkast, toen we hem 's ochtends aanzetten ('s avonds zetten we hem uit voor de stroom) op moest warmen (en dat het best vervelend was om uit onze warme slaapzakken te komen)?
• Sheila, als bijrijder, bijna door de vloer remde toen Theo bijna zijn derde possum doodde?
• De bungyjump 43 meter diep was, waarbij de eerste meter het moeilijkste en de laatste de belangrijkste?

Oost west, droog best..

Wat kan een landschap je klein doen voelen. Dwars door de vallei, tussen de wijnvelden door, reden we naar de oostkust. Nieuw Zeeland schijnt een van de jongste landen op de wereld te zijn, wat verklaard dat het zo verschrikkelijk mooi is. God heeft zo te zien al zijn ervaring en creativiteit die hij heeft opgedaan in de rest van de wereld, in dit land gestopt.

Aan de oostkust wilden we graag een ‘whale-watching-tour' maken, een boottocht naar open zee met als doel om de grote walvissen te zien. Helaas ging dit niet door in verband met de aanhoudende wind en regen. Ons plan was snel omgezet toen we naar de weerkaart keken en zagen dat het aan de andere kant van de hoge bergrug uitstekend weer was. Een enerverende rit over de bergpas bracht ons in Westport.

De tourist radio brengt ons onderweg op de hoogte van de bezienswaardigheden die we niet mogen missen (en maar al te vaak dat we (als reclame) op een van de ‘top-10 holiday parks' moeten slapen). De radio is in feite een gps-apparaat met vooraf opgenomen muziek (we weten onderhand welk nummer gaat komen) en informatie, die op het juiste moment wordt afgespeeld. Ondanks dat het systeem niet perfect is, komen we door de radio wel op allerlei leuke plekjes die niet in de reisgidsen vermeld staan.

Langs de westkust naar beneden merkten we dat het 's nachts behoorlijk kouder werd. Op een overnachtingsplekje aan het meer van Hokitika werden we zelfs met het ijs op onze ramen wakker. De enige remedie: snel je bed uit en gelijk wat ondernemen. We maakten een kleine wandeling bij een prachtige blauwe rivier, bezochten de ‘pancake rocks' (zie de foto's om de naam te verklaren) en kwamen aan bij de hoofdattractie: de Gletsjers. De VVV raadde ons een wandeling (die ze beter een klim en afdaling hadden kunnen noemen) aan naar de top van een berg die ons het beste zicht gaf op de gletsjer. Zeven uur later en een ervaring rijker kwamen we terug bij de camper en deden we een schokkende ontdekking: de koelkast bevatte geen koud biertje als beloning.

Na de gletsjers reden we door met als bedoeling in het plaatsje Haast te overnachten. Het dorpje deed zijn naam geen eer aan, hier was werkelijk niks te doen (en wat er te doen was gebeurde volgens mij heel rustig) dus reden we door naar Wanaka. Met geknepen billen, omdat de tank leegraakte, bereikten we een benzinestation(we waren te schrieperig geweest om de tank helemaal vol te gooien bij het te dure tankstation). Met het avondrood al boven de bergen passeerden we het meer van Wanaka.

We denken eraan (en onze benen stemmen tegen) om hier nog een mooie wandeling te maken naar een bergtop, voor de schitterende uitzichten. Hierna zullen we richting Queenstown gaan waar Theo heeft bedacht te gaan bungy-jumpen (en Sheila nog overgehaald moet worden).

Wist u dat:

• Tijdens het opwarmen bij een kampvuur, Sheila haar schoenen begonnen te roken?
• We over een maand kampioen '3-minuuts eenpansgerechten' zijn?
• We van de politie moesten praten in een ademanalyse apparaat ipv het blazen in Nederland?
• Theo zijn voeten nat werden toen hij tijdens het rijden de voorruit wilde sproeien?
• Waarschijnlijk die sproeier naar binnen is gevallen doordatde Kea (een vogel)graag rubber pikt?
• Voor de mensen die ons WEL missen: weal op 1/3 van de reis zijn?
• Voor de mensen die onsNIET missen: we nog 235 dagen weg zijn?
• 'Wop wops', in the middle of nowhere betekend in het Maori?
• Weniet voor niets de slaapzakkenalvier maanden hebben meegesleept (en we daar nu best heel blij mee zijn)?
• Weonze motors erg missen in dit land zonder rechte wegen?
• We jullie ook missen (dit om misverstanden te voorkomen)?

Windy Wellington

Weer onder de gastvrije vleugels van het boerengezin vandaan reden we langs de westkust van het Noordereiland om Mount Taranaki heen. Ons idee was nu langzaam af te zakken naar Wellington, op het zuidelijkste puntje van het eiland. Onderweg kwamen we nog in het leuke plaatsje Whanganui, met mooie pittoreske straatjes en een bioscoop waarin we de film Rio zagen. Heerlijk om weer even 'gewoon' naar de film te gaan.

Sinds we weer in de 'westerse wereld' zijn zochten we naar de mogelijkheid om een kerkdienst bij te wonen. Afgelopen zondag kwamen we op het juiste tijdstip een kleine baptistengemeente tegen en zijn daar heel gastvrij ontvangen. Het moeilijkste was nog om na de dienst weer weg te komen, omdat we door mensen uitgenodigd werden om te blijven lunchen of later op de dag te dineren.

In Wellington, wat trouwens de hoofdstad van Nieuw Zeeland is, gingen we (zoals in de meeste nieuwe steden) langs de 'i' (de VVV) om te vragen wat we moesten zien. Op het 'must-do' programma stonden een ritje met de cablecar naar het uitzichtpunt over de stad, een bezoek aan het Te Papa museum en een biertje op een van de terrasjes in de gezellige winkelstraten. Meegaand als we zijn hebben we alle voorstellen opgevolgd. Naast het biertje was ook het museum voor herhaling vatbaar, hier zou je dagen kunnen doorbrengen.

Vanaf Mount Victoria hadden we naast een perfect uitzicht op de stad ook een onbeperkt zicht op het vliegveld, dat gelegen op een landtong aan beide zijden wordt begrensd door water. Theo zijn nieuwsgierigheid was gewekt en met een druk op de (figuurlijke) voordeurbel was een bezoekje aan de toren een feit. Na een aantal uurtjes ontdekken dat ook hier in NZ Engels wordt gesproken tegen piloten. Er werd ons op het hart gedrukt om met een Duitse verkeersleider te gaan praten. Stefan is hier drie jaar geleden heen geemigreerd met zijn gezin om hier te komen werken. De lokale gastvrijheid heeft hij al aangenomen want 's avonds zaten we aan zijn keukentafel van zijn heerlijke lasagna te genieten.

De overtocht van het Noorder- naar het Zuidereiland duurt zo'n drie uur en met een uurtje vertraging reden we de camper de grote laadklep van de ferry op. Vooral het laatste uur genoten we, op het bovendek, van de Marlborough Sounds (fjorden) die aan ons voorbij trokken. Aan de overkant parkeerden we (na een heerlijke fish-and-chips) op de eerste de beste parkeerplaats om de nacht door te brengen. Net voordat we de slaap vatten, werden we gesommeerd een ander plekje op te zoeken omdat overnachten daar niet gewenst was.

Het Abel Tasman National Park moest een van de mooiste nationale parkenvan NZzijn. Al zwoegend in onze tandem-kayak langs de prachtige gouden stranden en ruige bossen moesten we toegeven dat de stelling niet ongefundeerd is. Toen ook nog eens de zeehonden, op de rotsen en in het water, voorbijkwamen waren we helemaal verkocht. Voordat we bij ons baaitje aankwamen waar we de kayak achter moesten laten om de drie uur durende wandeltocht terug te beginnen, kwam er zelfs nog een pinguin langs zwemmen.

Op de camping in het Nationale Park deden we nog een biertje met twee nederlanders die we onderweg tegen waren gekomen en genoten we van onze (warme en onbeperkte) douche.

Wist u dat:

• Kamperen met mooi weer leuk is, maar met regen iets minder (tenzij je een camper hebt met een beetje bewegingsruimte).
• Het de afgelopen 24 uur nog niet droog is geweest.
• Het in Wellington (bijna) altijd waait, omdat dit gebied het enige gat is in de bergkam die van Noord naar Zuid loopt over NZ.
• Sheila een ware steekvlam opwekte uit onze onschuldig lijkende gaspitje.
• Theo net daarvoor nog had gevraagd of er misschien niet een raampje open moest, aangezien dit de eerste keer was dat we in de camper het gaspitje aanstoken.
• We 2200 km hebben afgelegd op het Noordereiland.
• Er in het Maori schrift een woord bestaat met 88 letters (het schrift werd pas ontwikkeld toen de Europese kolonisten hier in NZ aankwamen).

NZ: de Kiwi's en de Maori's

Vooraf waren onze verwachtingen over Nieuw Zeeland erg hoog en we hadden er een klein beetje rekening mee gehouden dat, door die hoge verwachtingen, de werkelijkheid een klein beetje zou tegenvallen. Na twee weken over het Noordereiland kunnen we concluderen dat je verwachtingen niet hoog genoeg kunnen zijn als je naar dit eiland aan de andere kant van de wereld vliegt.

Met onze camper reden we Rotorua binnen, een dorp dat bekent staat om zijn hoge vulkanische activiteit en de Maori cultuur (de Maori's zijn de oorspronkelijke bewoners van NZ). Rotorua is makkelijk te vinden, al van kilometers afstand ruik je de (rotte eieren) lucht die los komt in de vele geisers en modderpoeltjes die opgewarmd worden door de aarde. Een bezoek aan een Maori-thema-dorp bracht ons in een goede drie uur volledig op de hoogte van hun mooie cultuur. Hoogtepunt van de dag was de ‘Haka' dans, die in vroeger tijden werd opgevoerd voorafgaand aaneen veldslag om de vijand angst aan te jagen. We moeten zeggen dat wij, veilig in onze stoeltjes gezeten, al behoorlijk onder de indruk waren door de getoonde agressie, met maar een stuk of vijf Maori's op het podium i.p.v. de vele honderden bij een veldslag vroeger (zie ook de video).

Iets zuidelijker ligt het grootste meer van NZ, lake Taupo. Tezamen met een onwijs gezellig dorpje, Taupo, is dit een heerlijke locatie. De besneeuwde bergtoppen op de achtergrond van het meer maakten het plaatje helemaal compleet. Als echte backpackers hebben wenog een camping bezoekje uitgespaard door de douche te vervangen met een plonsje in het (best wel) frisse meer. Geparkeerd tegen het politiebureau aan, in een parkje met uitzicht op de jachthaven, maakten we een heerlijk (veilige) nacht.

Aangezien de dokter had gezegd dat Theo zijn voet weer in orde was, bereidden we een wandeling voor over de rug van een vulkaan in Tongariro National Park. In Nederland hadden we wel eerder een kleine 20 km gewandeld en dus zou de afstand geen probleem moeten zijn. De vulkaan in het midden van de route maakte de moeilijkheidsgraad wel een behoorlijk stukje hoger (let op de woordspeling) en na bijna 7 uur, een rood hoofd, een voet die geen kik had gegeven en een schitterende ervaring rijker kwamen we terug bij onze camper voor een welverdiend biertje.

Vanaf de ‘Forgotten World Highway', kronkelend door ongeevenaard landschap, namen we de afslag (zonder enige voorkennis of planning)naar een camping. Zes kilometer over een onverharde weg brachten ons bij een boer die een weilandje vrij had gemaakt om ons de camper neer te laten zetten voor de nacht. Onze bedoeling was een nachtje te blijven maar drie dagen later verlieten we de boerderij pas, met pijn in ons hart. We waren opgenomen geweest als familie en de gastvrijheid was ongekent geweest.In de avondendat we niet aan de keukentafel hadden gezeten warenwe aan het paling vissen (villen en roken)of op possum jacht. Possums zijn ongewenst, met hun destructieve eetlust voor floraen een werkelijke plaag met zijn aantallen over de 60 miljoen (dit laatste voor de dierenliefhebbers onder jullie).

Alsof de gastvrijheid van de familie Herbert nog niet ver genoeg had gereikt, drukten ze ons op het hart om nog een nachtje in hun vakantiehuis aan zee te verblijven, dat erg dicht bij onze volgende bestemming lag. Met het geluid van de zee sliepen we die avond in ons ‘eigen' huis in New Plymouth.

Wist u dat:

• Rotorua de stad is, waar als je een scheet laat, het er lekkerder gaat ruiken.
• Een pakje shag (50g) hier 47 dollar kost, omgerekend meer dan 27 euro.
• De politie hier soepel omgaat met wildplassers, gezien het feit dat Theo praktisch tegen het politiebureau aan stond te plassen (en de politie-agent zei: wij gebruiken hier in NZ de toiletten).
• Het tijdverschil nu 10 uur is, met de wintertijd die hier nu in is gegaan.
• Theo als een dief in de nacht verdween met een misstap over een smal paadje tijdens de palingvissen-tocht.
• De vulkaan die we beklommen ‘Mount Doom' is in de film: The lord of the Rings.
• Zonder electriciteit (in ieder geval geen 220 Volt) de zonnecel voor de Iphone nu echt goed gebruikt wordt? Nogmaals bedankt!
• Bij het bestellen van kiwi's, moet specificeren dat het om fruit gaat, aangezien kiwi's hier de mensen zijn.
• Sheila halverwege de wandeling over de vulkaan het een ‘once in a lifetime' ervaring noemde, niet omdat we dit nooit meer tegen zullen komen, maar nooit meer gaan ondernemen.

Kia Ora New Zealand!

Hoe beschrijf je een onbeschrijfelijk mooi land?

Hoofdstuk 2 van onze reis begon via Brisbane (Australie) naar het vliegveld van Auckland. De shuttle bus (met een oud Boeing 747 piloot als bestuurder) bracht ons naar het centrum waar we al twee nachten hadden geboekt in een leuk hostel. Auckland is de grootste stad van Nieuw Zeeland maar doet toch nog vrij klein aan. Ons hoofddoel was een campertje te vinden om voor ons als huis te fungeren voor de komende twee maanden (en ons tweede doel was om hier onze enorme jetlag weg te slapen na een slaaploze nacht in het vliegtuig). Na een verhuurbedrijfje of vijf af te zijn geweest om te vergelijken vonden we voor ons een mooie camper (nee: het is geen busje!) voor een acceptabele prijs.

Nu lag de vrijheid echt aan onze voeten, met twee maanden de tijd en ons eigen vervoer en slaapplekje bij ons. Onze eerste bestemming was de Bay of Islands, zo'n 250 km noord van Auckland. Via een (onbeschrijfelijk) mooie route welke ons na elke bocht weer versteld deed staan, kwamen we aan op onze bestemming. We parkeerden aan zee voor een welverdiend bakje (oplos) koffie waarna we vergezeld werden door een paar anderen die NZ ook per camper doortoeren.

Helaas is the Bay of Islands behalve heel mooi ook redelijk toeristisch, waardoor ‘free camping' (camperen buiten een camping) moeilijk wordt gemaakt. Na drie keer van plek te zijn gewisseld vonden we een mooie parkeerplaats om de nacht door te brengen. Wat we namelijk niet aan boord hebben is een toilet, wat ons enigszins beperkt in onze nachtelijke verblijfplaatsen want officieel mag dit niet. Wel was onze eerste zelfgekookte maaltijd gelijk al een feit. We hebben een 1-pits gasstelletje en naast een koelkast en een wasbak (met 20 liter water) geeft dat ons voldoende mogelijkheid om onze tijd hier door te brengen zonder ook maar een restaurant van binnen te hoeven bekijken.

Al links schakelend (wat best even wennen is) reden we de binnendoorweggetjes weer terug richting Auckland met onze volgende bestemming: Coromandel. Navigeren met behulp van de zon is hier trouwens best lastig totdat je beseft op het zuidelijk halfrond te zijn en dat de zon hier om 12 uur ‘s middags in het noorden staat ipv het zuiden. De weg naar Coromandel toe was adembenemend mooi en bochtig. Met maar een paar meter tussen de steile kliffen en de zee moet het een behoorlijke opgaaf zijn geweest om deze weg aan te leggen.

We verheugen ons op de komende weken, al toerend door Nieuw Zeeland en vragen ons af wat dit land ons allemaal gaat brengen.

Wist u dat:

• De Bay of Plenty door Sheila de Play of Benty wordt genoemd?
• We elkaar grappend Pa of Ma de Jong noemen als we bv. een middagdutje doen in de camper?
• Er ons op onze eerste rustplek, schreeuwend vanuit een grote passerende bus, wiet werd aangeboden en dat dit misschien komt door de naam van de camper?
• We nu ongetwijfeld de meest reguliere bezoekers zijn van de Mac Donalds die nooit iets kopen (voor de toiletten en het gratis internet)?
• Theo nu echt een keer naar de dokter is geweest, na 4 weken pijn aan zijn voet (en dat de dokter feitelijk zei dat Theo zich al die tijd had aangesteld)?
• Het gras hier echt groener is?
• De prijzen hier behoorlijk schrikbarend zijn na drie maanden Azie?
• Internet cafe's hier lastig te vinden zijn en we daardoor nog maar weinig foto's hebben geplaatst?

Op doorreis

In (backpackers) stijl verlieten we Hua Hin, wat ons helemaal had opgeladen om de reis via Maleisie naar Singapore verder te zetten. Van tevoren hadden we al buskaartjes geregeld dus we konden, nadat we de scooters hadden ingeleverd, gelijk naar het busstation om op de bus te wachten. 

 's Ochtends vroeg kwamen we aan in het zuiden van Thailand waar we even moesten zoeken hoe we verder konden. Ons doel was een mooi eilandje in het noorden van Maleisie, net over de grens van Thailand. Een tweede (lokale) bus, een taxi (van iemand die toevallig voorbij het busstation reed en wat extra geld kon gebruiken) en een boottocht brachten ons vroeg in de middag op Langkawi island.

Nadat we weer even hadden gezocht naar een taxi, die we deelden met een ouder Zweeds echtpaar (om de kosten te drukken) kwamen we aan op het westelijke deel van het eiland. Qua slaaplocatie kon het contrast niet groter met de vorige bestemming. Onze kamer ontbeerde zelfs een wasbak waardoor we onze tanden moesten poetsen onder de douche. De muffe (schimmelachtige) geur deed ook niet goed aan ons luxe gevoel. Maar goed, we waren niet hierheen gekomen om te zitten kniezen op onze kamer, 30 meter verderop lag een van de mooiste stranden ooit gezien. Gecombineerd met het rustige, maar gezellige boulevardje is Langkawi een ideale plek om een paar dagen door te brengen.

Een (volgens Sheila) behoorlijk steile klim met de kabelbaan bracht ons, gezamen met twee Duitse reizigers, boven op een prachtig uitzicht plekje op Langkawi. Zoals zovaak zeggen de foto's veel meer dan woorden alleen (en de foto's zijn dan weer niet helemaal gelijk aan er echt te zijn). Zelfs het (verrassend drukke) vliegveld op Langkawi was volledig te zien vanaf de top. Al met al het letterlijk en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek aan het eiland.

We vinden het altijd een tikje naief als toeristen of reizigers zich verwonderen aan de fantastische (groene) omgeving en dan klagen als er een keer een buitje valt. Maar toen we Langkawi verlieten met eenzelfde soort bootferry en de regen horizontaal voorbij kwam, waren ook wij wel een beetje onder de indruk. Op het busstation op het vaste land was een overkapping maar die kon ons amper beschermen tegen zoveel wind en water (gelukkig wel tegen het onweer). Totaal doorweekt namen we plaats in de (zoveelste) sleeper bus. 'Gelukkig' stond de airco vol aan waardoor we wel snel opdroogden maar ook de hele nacht (met onze winterjas aan) als ijsklompjes probeerden te slapen.

Misschien was het wel dat we hadden geklaagd over de airco, of dat Sheila een handdoek (zonder te vragen) had geleend  van de buschauffeur om 's nachts warm te blijven, dat we na de grens van Singapore achter werden gelaten. De bus had ons (terwijl wij lopend door het douane gebouw waren gegaan) aan de andere kant van de grens weer op moeten pikken om ons in het centrum van Singapore af te zetten. Na een klein uur te hebben gewacht om er zeker van te zijn dat er echt niemand meer voor ons kwam, vonden we een andere buschauffeur bereid om ons (voor 5 euro) naar het centrum te brengen.

In een toeristenbus (zoals je die ook ziet in Londen, met een open tweede verdieping) gingen we Singapore door. Buiten de hoge wolkenkrabbers en grote hotels om, is Singapore bijna een klein, gezellig dorpje. Terwijl oud koloniale en mooie etnische wijken (zoals Chinatown en Little India) aan ons voorbij trokken, kwamen wij bij van de vermoeiende  reisdag (nacht). In het centrum stapten we uit voor een verkoelend biertje op een mooie locatie aan de rivier. Na een blik op de prijslijst (en een bijna-hartaanval) liepen we door naar het dichtbijzijnde supermarktje en genoten we van ons heerlijke Raffles biertje net naast de terrasjes aan het water.

Vanavond zullen we met Qantas naar Auckland, Nieuw Zeeland vliegen. Hiermee begint hoofdstuk 2 van onze reis. In ons hoofd hebben we het jaar opgedeeld in drie (hoofd) stukken: drie maanden Azie, zes maanden Oceanie en drie maanden Zuid Amerika). Hoofdstuk 1: Azie, is ons uitermate goed bevallen (op een weekje Vietnam na). Het lijkt ongelofelijk lang geleden dat we in het koude Sint Petersburg begonnen en via de Trans Mongolie express in (het nog veel koudere) Mongolie aankwamen. China bracht ons alles wat we juist niet hadden gebracht en Zuid Oost Azie (gezamelijk met Gerard) was echt een hele goede ervaring.

Wist u dat:

• Ze in Azie 'sleeper' bussen hebben en dat we nog steeds niet weten waarom ze zo noemen?
• Sheila onder de kippenbotjes zat toen ze het bakje rijst niet goed aannam die Theo haar zo lief aanbood?
• Dat Sheila een andere versie van dit verhaal heeft?
• Theo onder de gekko-poep (een soort hagedisje) zat in Langkawi (en dat dit traditie begint te worden, na de vogelpoep in Bangkok)?
• Dat het ook traditie begint te worden om achter gelaten te worden na een grensovergang?
• We tijdens de nachtelijke rit langs Kuala Lumpur de Twin Towers weer hebben gezien (na hier in 2007 al een keer te zijn geweest)?

Blom Residence

Nadat we in het westen van Thailand nog het oorlogsmuseum van de ‘bridge over the river Kwai' hadden bezocht, wat ons een veel beter (en gruwelijker) beeld gaf rondom de gebeurtenissen van het Japanse spoortraject, zetten we koers naar Lex en Marjan, de oom en tante van Sheila.

Ons welkom in Hua Hin kon niet warmer of meer Nederlands zijn. ‘s Avonds in het bed van ons eigen gastenverblijf waren we zelfs misselijk van de vele heerlijke pannenkoeken. We kunnen nu in lengtes (be)schrijven hoe mooi het huis is waar we zijn, beter is om de foto's te bekijken.

Met z'n allen verkenden we Hua Hin, wat het equivalent van Scheveningen in Nederland is. De koninklijke familie komt hier naar het strand om te zonnen en alle grote internationale merken zijn vertegenwoordigt in een winkelpand.

Helaas moest de familie onverwachts terug naar Nederland vanwege prive-omstandigheden. Lex, Marjan en Gerard regelden meteen hun terugvlucht naar Nederland.

En toen waren we alleen (met de huishoudelijke hulp (x2), de bewaker en de tuinman) in het grootste huis van Thailand. Gelukkig hadden we twee hippe scooters gehuurd wat ons de vrijheid gaf om wat van de omgeving te zien. Het hoogtepunt (alhoewel het niks doen aan het zwembad ook heerlijk was) was de wijngaard met een schitterend uitzicht over de vallei en ‘s avonds een heerlijke wit wijntje bij onze (eigen gekookte) macaroni.

Donderdagnacht gaan we met de bus naar Maleisie om een dag of twee op Langkawi (een bounty-eiland) te verblijven en dan de reis door te zetten via Singapore naar Nieuw Zeeland!!

Hua Hin verlaten geeft ons hetzelfde gevoel als een ‘normale' vakantie die ten einde is. Wat hebben we genoten van de luxe om ons heen. Lex en Marjan: nogmaals bedankt voor de enorme gastvrijheid. Het heeft ons deze weekaan niets ontbroken. Gerard/papa: ontzettend leuk dat je mee hebt gereisd, we hebben er beiden erg van genoten. We vonden het erg leuk om dit met je te delen.

Wist u dat:

• We hebben besloten aan de staatsloterij mee te gaan doen, in de hoop om met ons eigen pensioen in dezelfde luxe te kunnen leven?
• We als we de poort uitrijden na een lange tijd niks doen aan het zwembad weer moeten wennen aan het idee dat we in Thailand zijn?
• De zon hier harder steekt dan de muggen?
• We voor het eerst in drie maanden zelf hebben gekookt (en dat we het nog konden)?
• We veel van de groenten die we op de markt hadden gekocht (voor de macaroni) nog nooit hadden gezien, laat staan mee hadden gekookt?
• Dit, zoals belooft, het kortste verhaal tot nu toe is?