Veelzijdig Zuid Australië

Natuurlijk is in vergelijking met het midden van Australië alles al heel snel afwisselend en veelzijdig, maar wat was het weer genieten toen we tussen de weilanden, bossen, wijngaarden en heuvels van Zuid Australië reden. Niet dat we het door het midden ook maar één moment saai hebben gevonden, de Outback is een once-in-a-lifetime en onvergetelijke ervaring geweest!

Net op tijd waren we in Port Augusta, waar we het eerste fatsoenlijke restaurant in 3000 km vonden om Sheila haar 29e passend te vieren. De schoon gelikte borden achteraf waren het bewijs dat we al te lang zonder luxe eten hadden geleefd. 's Avonds, in gezelschap van onze Duitse vrienden, proostten we op Sheila haar gezondheid (en maakten we na een paar borrels 'duivels' leuke foto's, zie de fotoserie).

Met het weer ideaal voor activiteiten (15 graden en behoorlijk wat zon) spendeerden we drie heerlijke dagen wandelend in de Mount Remarkables. Met kangaroe's, walibi's en meer vogels dan in Avifauna was het echt genieten. Verder staat dit gebied bekend om de wijnproductie. Als lokkertje voor de verkoop kun je bij veel van deze bedrijven gratis proeven. Vaak gaat dit gepaard met iemand die tijdens het inschenken veel te veel praat over de wijn (en te weinig schenkt), maar door een tip van een (andere) alcoholist vonden we er één waar we ongegeneerd ons gang konden gaan. Gelukkig stond de camper maar 500 meter verder op de overnachtings-plaats.

De reisgids vermeldde een gratis rondleiding door de chocoladefabriek in de studentenstad Adelaide. Normaal gesproken overleggen we heel democratisch al onze plannen maar in dit geval had Theo niks in te brengen. Interessant was het in ieder geval, ondanks dat we geen foto's mochten maken. De dubbele portie chocolade aan het eind van de rondleiding maakte het voor Sheila een topdag.

Aangezien we een royale hoeveelheid tijd in het zuiden te besteden hebben (tot 15 september)gingen we op ons dode akkertje verder door prachtige dorpjes (waaronder Hahndorf, een oud-Duitse nederzetting) en langs de ruige kustlijn. In het plaatsje Victor Harbor (zonder 'u') werden we verrast met een door paarden getrokken tram over de pier naar het eiland. Actief en budget-bewust als altijd legden wij het stukje af met de benenwagen.

Ondertussen zijn we net de grens van onze 5e staat in Australië overgegaan en de komende week zullen we ons in Victoria niet vervelen met de Grampians NP, the Great Ocean Road, Melbourne en wie weet wat allemaal nog meer.

Wist u dat:

• Sheila overweldigd is met felicitaties en dat dat haar heel jarig deed voelen? Bedankt iedereen!
• We de chocola zelf, á 120 dollar per kilo, maar in de winkel bij de fabriek hebben gelaten?
• We een (tijdelijk) huisdier hebben gehad? Een muis kwam 's nachts binnen en vond ook zelf weer zijn (voor ons onbekende) weg naar buiten.
• We 's avonds vaker worden 'lastiggevallen' door possums, wombats of egels die onder de camper zoeken naar eten?
• We top-drop, roggebrood en speculaas kochten bij de Nederlandse winkel in Adelaide?
• We weer vaker telefoonbereik hebben? Jullie kunnen ons bereiken via 0900-0821 (minder vertraging dan het vorige nummer en nog steeds 8ct/min) en dan ons nummer 0061 420 743 279.

De Outback

Toen we de aanplakbiljetten voor de jaarlijkse rodeo van Katherine zagen hangen hadden we meteen door dat we dit niet mochten missen. Voor het hoofdevenement werden we vermaakt met een demonstratie wedstrijd polo (een soort rugby te paard) en een V8 autorace op het gras. De spanning steeg merkbaar op de eerste rijen van de kleine tribunes toen de eerste wilde paarden los zouden worden gelaten.

Vol ongeloof keken we elkaar aan toen de eerste mannen van de wilde paarden werden afgegooid. We waren toeschouwer van een heuse rodeo! De verwondering sloeg om in lichte paniek toen een stier het hek, wat toch al niet heel ver voor ons was geplaatst, nog eens 30 centimeter naar ons toe ramde. Een veilig(er) heenkomen zoekend gingen we op de brug boven de kooien staan, waardoor we nog beter de spanning meekregen die de rijders moeten voelen net voordat het hek open wordt getrokken.

Nog nagenietend van dit ruige evenement begonnen we nu echt aan de 3000 km lange tocht door het midden van Australië. De TomTom kon in het dashboard kastje blijven en ook het stuur is nog nooit zo weinig gebruikt. Zolang de tank niet leegraakt en de motor blijft lopen heb je je hier weinig om zorgen over te maken. Helemaal leeg is het trouwens ook niet want door enorme hoeveelheden regen (wat maar eens in de 150 jaar voorkomt) is bijna de hele Outback begroeid met bomen en struiken. Op de helft van onze monster-rit kwamen we aan in het enige dorp, Alice Springs. Van hieruit (met aangevulde voorraden) trokken we de West McDonnell ranges en Kings Canyon in. De foto's zeggen weer eens meer dan woorden.

Na dit natuurspektakel konden we ook niet aan de beroemdste rots ter wereld ontkomen: Uluru (Ayers Rock). Als icoon van Australië is dit een absolute must-see. De zonsondergang (waarbij de rode rots fel oplicht) met een wijntje voor de camper was een niet te vergeten hoogtepunt. Na een heerlijke (gratis) douche bij een roadhouse, die we hadden verdiend na 18 km wandelen (om Uluru heen en bij de rotsformatie 'the Olgas') stapten we weer in de auto voor het tweede gedeelte van de roadtrip. 's Avonds maken we geregeld een groot kampvuur met onze nieuwe Duitse vrienden Benjamin en Carina, waardoor we optimaal kunnen genieten van de enorme sterrenhemels.

In Coober Pedy (wat je niet echt een dorp kunt noemen, anders spreken we onszelf tegen) keken we onze ogen uit hoe mensen in dit mijn-dorpje kunnen leven. Doordat het hier zomers boven de 50 graden wordt hebben ze hier vroeger veel gebouwen onder de grond gebouwd. Wat er tegenwoordig boven de grond staat is enorm primitief, golfplaat en beton voeren de boventoon. We kijken uit naar de komende weken in Zuid-Australië met de o.a. de grote steden (Adelaide, Melbourne, Canberra en Sydney) en de Great Ocean Road nog voor de boeg.

Wist u dat:

• Bijna alle rijders op de rodeo mank liepen?
• Er zo'n half miljoen wilde kamelen leven in Australië?
• De grond hier zo rood is doordat het rijk is aan ijzer, wat door de regen is gaan roesten?
• Het zo groot en verlaten is in de Outback dat de Britten er in de jaren '50 atoombom-testen hielden?
• En er nog steeds een gebied niet begaanbaar is door de radioactieve straling?
• De paar mensen die in dit afgelegen gebied wonen zo gek worden van de eenzaamheid dat ze UFO's gaan zien?
• De lokale ANWB is geweest voor de camper die ons voor de tweede keer liet staan?
• En toen die (op zaterdag) niet echt zin hadden om diep speurwerk te verrichten naar het probleem, Theo zichzelf bijna elektrocuteerde bij het schoonmaken van de accupolen?
• Sheila vandaag 29 jaar is geworden?

Darwin en Kakadu NP

De enige tropische stad van Australië deed zijn naam eer aan. Toen we Darwin verkenden stond het zweet al snel overal. Met twee seizoenen: 'the Dry' en 'the Wet', die beiden alleen maar warm weer kennen (het verschil zit hem, zoals de namen al doen vermoeden in de hoeveelheid neerslag) krijg je gelukkig wel de kans om aan de temperatuur te wennen.

Heerlijk was het wel om weer even in de bewoonde wereld te zijn, met alle faciliteiten (waaronder internet- en telefoonbereik) bij de hand. De aandelen van de supermarkt moeten een procentpunt zijn gestegen toen we de camper weer hadden opgetopt voor de komende weken in de Outback. Onder de boodschappen zaten een paar heerlijke kangaroe-hamburgers die we op een (publieke) barbeque bereidden en opaten op het strand met zonsondergang.

De 'Beercan Regatta' is een jaarlijks hoogtepunt in Darwin. Een paar idioten bouwen van bierblikjes een boot en proberen daarmee sneller te zijn dan de anderen. Wij waren onder de zinnigen die op het strand stonden om er foto's van te maken en hebben ons kostelijk vermaakt.

De staat 'Northern Territory', waar we nu zijn heeft het hoogste aantal Aboriginals in heel het land. Voor het eerst zagen we dan ook grote groepen bijeen in de parken van de stad. De Aboriginals zijn door ons blanken vanaf het eerste contact heel slecht behandeld (en dan drukken we ons nog politiek correct uit) en zelfs nu behandelt de regering ze als derderangs burgers. Door dit wanbeleid zijn de Aboriginals waarmee wij 'in contact' komen, veelal dronken en luidruchtig. Een klein maar treffend voorbeeld tussen de twee botsende culturen zijn de bordjes voor sommige winkels waarop staat dat je zonder schoenen aan niet geholpen wordt.

Omdat de kans op rechtstreeks contact vrijwel nihil was, zochten we de Aboriginal cultuur op in Kakadu National Park. Het park heeft met de vele rotsschilderingen het bewijs dat 20.000 jaar geleden hier al Aboriginals rondliepen. We scharen onszelf niet onder de kunstliefhebbers maar in zo'n omgeving maken we een uitzondering. De natuur is hier op z'n mooist, met de combinatie van rode rotsformaties en een overvloed aan water die het land al miljoenen jaren heeft beïnvloed. Met hulp van onze nieuwe Zwitserse vrienden (die wel een 4x4 hadden gehuurd) konden we de moeilijk bereikbare, 210 meter hoge Jim Jim watervallen ook nog zien.

We hebben getwijfeld of we Kakadu wel of niet zouden bezoeken (door slechte ervaringen van mede reizigers en de 'omweg' van 200 km) maar wat een vergissing zou dat geweest zijn. Tot nu toe hadden we nog niet zo'n dramatisch landschap en zoveel exotische dieren (waaronder krokodillen en slangen) gezien.

Met alle tijd in de wereld (wat trouwens een heerlijk gevoel is) zakken we nu rustig af naar het midden van het land waar ons onder andere hét icoon van Australië wacht: Uluru (Ayers Rock).

Wist u dat:

• De anti-muggen-spray hier sneller gaat dan de zonnebrand? (en we alsnog roder worden door de beten dan door verbranding)?
• Er officieel een half uur tijdverschil is met de Oostkust in deze staat?
• Australië wel het enige land ter wereld moet zijn met een half uur tijdverschil (en omdat we toch geen afspraken maken nog steeds op de Oostkust tijd leven)?
• Er in Australië twee soorten krokodillen zijn: de 'Freshies' (zoetwater, klein, relatief ongevaarlijk) en de 'Salties' (zout- en zoetwater, groot en héél gevaarlijk)?
• En er een 'Saltie' op een van de wandelpaden op had liggen warmen waardoor ons werd geadviseerd (!) om dit stuk maar met de auto af te leggen?
• De camper ons een ochtend heeft laten staan?
• Jaarlijks 1/3 van Kakadu afbrand door bosbranden (wel of niet aangestoken)?
• 'Crocodile Dundee' grotendeels is opgenomen in Kakadu NP?
• We in Darwin dichter bij Bali (Indonesië) waren dan bij Sydney?
• De eerste 800 km naar het zuiden bekend gaan voorkomen omdat we die twee weken geleden al de andere kant op hebben gereden?

Kilometervreters

Zoals verwacht was het 'afscheidsetentje' met Lucia bijzonder gezellig en na het emotionele afscheid de volgende dag, verliet ze ons hopelijk met een goed gevoel en een mooie ervaring rijker (ze liet ons in ieder geval busladingen toiletartikelen). De reis ging voor ons meteen verder, maar er was vaak het gevoel dat er iets, of beter iemand, ontbrak.

Nadat we het regenwoud boven Cairns nog even hadden verkend, maakten we ons op voor de enorme tocht naar Darwin. Getallen dekken de lading niet helemaal maar we kunnen melden dat 2800 km errug(!) ver is (ter vergelijk: van Utrecht naar Athene is even ver). De eerste 2500 km hoefden we in ieder geval niet te vrezen dat we iets misten aan bezienswaardigheden, omdat er afgezien van een paar 'cattle-stations' (boerderijen) en de sporadische 'roadhouse' (voor benzine en basis behoeften) helemaal niks was, inclusief telefoon of radio bereik. De Australische fietster die we voor een stukje meenamen had besloten een groot gedeelte op eigen kracht af te leggen en dat gaf ons weer wat motivatie achter het stuur.

De natuur is in zijn uitgestrektheid en ongereptheid hier ongekend. De vogels die we zien zijn goed aangepast aan de omvang van het land, de arenden (die de aangereden kangaroes oppeuzelen) zijn soms minstens een meter hoog en we zagen Brolga's (een soort ooievaar) die zeker anderhalve meter meten. Ook zien we duizenden, metershoge, mierenhopen voorbij komen.

Na bijna 5 volle dagen achter het stuur (en de witte lijn op ons netvlies gebrand) kwamen we eindelijk aan op onze bestemming: de Nationale Parken onder Darwin. Het was heerlijk om weer lekker te wandelen, te zwemmen in de beekjes en meertjes en (vooral) niet meer voorin de camper te hoeven zitten. Opletten is het hier wel, krokodillen verpesten veel zwemplezier maar de borden vertellen gelukkig heel duidelijk waar het wel of niet kan. Ook kwamen we hier onze eerste Australische slangen tegen: we zijn in Down Under!

Wist u dat:

• Het na terugkomst uit de stad erg stonk in de camper omdat we (we noemen geen namen) het gas aan hadden laten staan?
• We (oké, Theo dan) de agenda en andere papieren bijna verschroeiden door per ongeluk de grill aan te zetten (en de magnetron ipv de grill nu gebruikt wordt als rommel-la)?
• Een combinatie van deze twee fouten catastrofaal af had kunnen lopen?
• We blij zijn een keer mensen van onze leeftijd te spreken aangezien heel pensioengerechtigd Australië op pad is (om de winter in het zuiden te ontvluchten)?
• Er nu helaas, door ons toedoen, 1 kangaroe minder in dit mooie land rondspringt (en dat er nog zo'n 44 miljoen over zijn)?
• We onze eigen DJ zijn nu we een apparaatje voor de Ipod hebben gekocht waarmee we via de autoradio onze eigen muziek kunnen luisteren? (bedankt Ann, voor de nieuwe nummers)
• We iedere keer verbaasd zijn over het aantal vele leuke reacties en dat iedere reactie wordt gewaardeerd!

Meneer Zaagmans

Zonder de bedoeling om te overdrijven moeten de Whitsunday Islands één van de mooiste plekken op aarde zijn. Door papa (Gerard) zijn genereuze sponsering konden we optimaal van de eilandengroep genieten met een luxe boot-tour. De barbeque op het 6 km lange strand was voortreffelijk en het snorkelen was af en toe ronduit intimiderend door de grote tropische vissen. Een hapje en een drankje in de kroeg maakten de dag compleet.

Op Saunders Beach kookten we voor het eerst op één van de vele gratis grillplaten (terwijl de zeearenden boven ons rondcirkelden) die overal in de parken en bij de stranden te vinden zijn. Jammer dat zulke faciliteiten in Nederland niet mogelijk zijn door het vandalisme. De volgende ochtend moesten we even langs de garage omdat de anders zo competente chauffeur (toevallig ook de schrijver van dit verhaal) vergeten was dat de camper hoger was dan de gemiddelde personenwagen en een ventilatie-kapje had gesloopt.

De Cassowary lijkt wel een kruising tussen een struisvogel en een kalkoen. De vogel is bijna uitgestorven (er leven er in Australië nog maar 1000 van). We kwamen er in Etty Bay drie van tegen. Het laatste stuk naar Cairns reden we ontzettend veel verschillende soorten plantages voorbij. Lucia zag veel van haar verkoopwaar voorbij komen en tenzij elke Australiër acht klontjes suiker in de koffie doet, gaat een groot deel van het suikerriet waarschijnlijk naar het buitenland.

De 'Tablelands' deden ons denken aan Nieuw Zeeland met zijn mooie heuvels en watervallen. Op aanraden van Kevin en Patricia reden we langs een vijgenboom met een doorsnede van tientallen meters. Verderop bracht een Aboriginal park ons op de hoogte van de bijzondere cultuur van de originele bewoners van dit mooie land. We leerden dat we speerwerpen, boomerang gooien en didgeridoo spelen beter over kunnen laten aan de mensen die dit al eeuwen doen.
Aangekomen in Cairns zochten we een gezellige camping op en flaneerden we over de boulevard. Bij gebrek aan strand heeft de stad een hip buitenzwembad midden in het centrum aangelegd die ons de nodige verkoeling bracht tijdens het verkennen van de noordoostelijke stad.

Ons afsluitende etentje vanavond met Lucia belooft gezellig te worden (voordat ze aan haar 32-urige terugreis begint). Daarna zetten we getweeën de reis voort richting Darwin.

Wist u dat:

• We als echte kilometer-vreters gebruik hebben gemaakt van de gratis trucker douche bij de BP?
• We samen met Lucia meer dan 5000 km hebben gereden?
• Diesel hier duurder is dan benzine?
• We al zes maanden geen boek hebben bijgekocht doordat je in ieder hostel boekenwissels hebt?
• Het ventilatie kapje ons 124 dollar kostte? (De goden waren verzocht in het vorige verhaal, hè Theo?..)
• Australië tweederde van de wereld-behoefte aan rijst verzorgt?
• We hebben genoten van de persoonlijke (familie) berichten die Anneke ons heeft bezorgd via een USB stick?
• We een nieuwe camera hebben aangeschaft nadat de vorige het nu echt had begeven (destijds in de Mongoolse kou)?
• Alle dieren hier of heel groot of heel dodelijk zijn? (de vleermuizen bijvoorbeeld zijn zeker een halve meter breed)
• We onze eigen kangaroe-steak hebben gebarbequed? (en het fantastisch smaakte!)
• 'Meneer Zaagmans' onze wereldreis door de midden heeft gezaagd, we zijn alweer op de helft!

Ontmoetingen

Zo moeilijk als het in Nieuw Zeeland was om uit te leggen hoe mooi het land is, zo moeilijk wordt het hier in Australië om uit te leggen hoe groot het is.

De surfers onder jullie (dat aantal zal meevallen) zullen van Byron Bay gehoord hebben. Buiten een leuk, toeristisch dorpje heeft het mooie stranden en hier zagen we ook onze eerste wilde dolfijnen! Om onze kennis van alle wilde dieren die we tegenkomen op te halen, (en omdat Lucia graag met een koala op de foto wilde) bezochten we in Brisbane een dierenpark. Met Kate, die we in NZ hadden ontmoet gingen we per veerboot (watertaxi) de stad zelf door. Onze nieuwe hippie vriendin had ons op het hart gedrukt langs te komen. Sheila kon helaas niet lekker bijkletsen door een vervelende verkoudheid. Het woord planning komt niet voor in het hippie-woordenboek, maar gastvrijheid wel en voor we het wisten zaten we op een verjaardagsfeest van een vriendin.

Een oud oom en tante van Sheila en Lucia zijn al jaren geleden naar Australië geëmigreerd en er was niet meer dan één telefoontje voor nodig om met open armen te worden ontvangen (het kostte veel meer moeite om de volgende dag weer weg te komen). Stinkend jaloers waren we op hun schitterende huis, vooral toen 's avonds de kangaroes voorbij kwamen springen.

Omdat we niet de hele route langs de kust wilden volgen en ook een beetje van de Outback wilden zien, reden we een stukje het binnenland in (een stukje is hier makkelijk 400 km). De bestemming was Carnarvon Gorge, een 35 km lange, 200 meter hoge klif. Een wandeling van twee uur tussen de schitterende bossen door, (met af en toe een walibi, een kleine kangaroe als gezelschap) bracht ons op een mooi uitzichtpunt. Voor de ultieme Australië foto nam Theo wel een klein beetje risico, maar het resultaat mag er dan ook zijn.

Aangezien het weer nu ook Australisch aan het worden is, zien we uit naar de komende twee weken (met Lucia) aan de kust.

Wist u dat:

• Lucia achterna gezeten werd door een possum na een nachtelijk bezoek aan het toilet?
• Sheila haar beker vulde met frituurvet op het hippiefeest, waar Glühwein de bedoeling was?
• Theo natuurlijk weer geen stomme dingen heeft gedaan deze week?
• Ons eten wel een heel persoonlijk tintje kreeg doordat we de groenten in Lucia haar vuile waszak hadden gedaan? (oké, daar was Theo dan wel een beetje verantwoordelijk voor)
• We in Brisbane de koudste juni dag meemaakten sinds 50 jaar?
• De enorme zak snoep, die Lucia mee had gebracht, alweer op is?
• Lucia ons af en toe onwijs verwend met een bak échte koffie?
• Veel mensen ons bellen op ons nieuwe Australische nummer, maar dat dit niet altijd lukt omdat we vaak geen bereik hebben in dit enorme land? (wel blijven proberen, we vinden het erg leuk om gebeld te worden!)

Down Under

Het grote voordeel van ons simpele backpackers dieet is dat het vliegtuig eten als een 5-sterren maaltijd smaakt. Vanaf Christchurch vlogen we (via Auckland) naar Sydney, Australië. De eerste vlucht nam ons nog één keer over het spectaculaire NZ'se landschap.

Net nadat we elkaar eens flink achter het behang hadden geplakt (hadden we een keer meer dan 4 m2 ruimte...) deden we een hapje met Kevin en Patricia. Heel gaaf om elkaar aan de andere kant van de wereld te ontmoeten. Sydney staat vooral bekend (buiten de misvatting om dat het de hoofdstad zou zijn) om het 'Opera House'. Een avond-wandeltochtje bracht ons gevieren langs dit wereldberoemde gebouw.

De eerste woorden van Lucia (het zusje van Sheila)waren, toen ze aankwam op het vliegveld: 'Jeetje, hadden jullie niet in Speuld kunnen blijven wonen? De jet-lag van de 20 uur durende vlucht was ze in ieder geval snel te boven en nadat we de stad goed hadden gezien haalden we onze camper op. Voor Lucia zou het tien jaar oude 'busje' niet veel hebben geleken maar voor ons was het een enorme vooruitgang.

Onze eerste bestemming was de 'Blue Mountains', een gebied dat een klein beetje op de Grand Canyon in de USA lijkt. 's Ochtends vroeg, nadat onze eerste gezamenlijke nacht in de camper een feit was, reden we door een verrassend groen en heuvelachtig landschap naar de Hunter Valley. Alcoholisten onder jullie zullen deze naam herkennen, daar dit het grootste wijn-producerende gebied van Australië is. Een paar van de vele weetjes die we te horen kregen tijdens de rondleiding over de wijngaard kunnen ons, door de wijnproeverij (van 12 soorten) vooraf, ontgaan zijn.

In de paar dagen in dit immense land hebben we onze ogen uitgekeken (en de oren laten verwonderen) naar de vele vogels. Papegaaien met alle kleuren van de regenboog komen regelmatig voorbij en kakatoes (een witte variant) zitten zelfs in het centrum van de steden. Kangaroos zijn ons ook niet meer onbekend en wie weet wat er nog gaat komen...

Wist u dat:

• We via Lucia heel erg verwend zijn door veel van jullie? Bedankt iedereen!
• We nu genoeg snoep hebben voor de komende paar weken?
• Onze camper al 470.000 km ervaring heeft? (dus eigenlijk kan er niks mis gaan)
• We, door ons huurcontract, ons voor nog eens 108 dagen hebben vastgelegd aan het kamperen?
• De man achter de toonbank geen raad wist met de vraag of hij ook oude kaas verkocht, want zijn antwoord was dat alles vers van die ochtend was?
• Het nu eindelijk weer eens écht kampeer-weer lijkt te worden?
• Het tijdverschil nu (nog maar) 8 uur is?
• We een Australisch telefoonnummer hebben? Via het nummer 0900 5600 888 kost het maar 8ct per minuut om ons te bellen. Ons eigen nummer is 0061 420 743 279.

Time flies

Omdat we de puinhopen in Christchurch nog even wilden vermijden, gingen we eerst naar het naburige schiereiland Akaroa. Het zal jullie niet verbazen dat het ook hier weer schitterend was met diepe baaien en groen-bedekte heuvels (jullie verhalen worden eentonig, ja we weten het, sorry..). Ook het plaatsje Akaroa zelf was erg leuk met zijn nog zichtbare Franse invloeden van vroeger.

Met het centrum van Christchurch nog steeds (door het leger) afgesloten in verband met het instortingsgevaar en de ravage na de aardbevingen van afgelopen September en Februari, werd het ergste aangezicht ons nog bespaard. De buitenwijken waren echter genoeg om stil van te worden, sommige delen deden ons echt denken aan een oorlogsgebied. De foto's hiervan zijn niet van super kwaliteit, maar dat komt omdat we niet te opzichtig foto's wilden nemen.

Iets verder noord stond ons één van de, zo niet hét hoogtepunt van NZ te wachten. Kaikoura ligt tussen een fantastische kustlijn en een indrukwekkende bergrug in. Die 1300 meter hoge berg past met gemak in de diepe trog in zee, nog geen 2 km uit de kust. Deze diepe geul trekt grote inktvissen aan, die op hun beurt weer walvissen aan trekken.

Na te hebben genoten van ons slaapplekje aan het strand, samen met ons hippie vrienden Dave en Katie, stapten we op onze WhaleWatch boot. De kapitein zelf luisterde regelmatig met zijn onder-water-microfoon (daar is een beter woord voor waar we nu even niet opkomen) om de walvissen te vinden. De euforie was groot toen we op nog geen 20 meter van een reusachtige Spermwhale (potvis) lagen. Wat een indrukwekkende ervaring!

De Arthur's Pass is één van de weinige wegen die dwars over het midden van het Zuidereiland loopt (en één van de weinige wegen die we zelf nog niet hadden gereden). Mede op aanraden van anderen reden we deze bergpas heen en weer terug. Het wordt onderhand echt moeilijk om passende superlatieven te vinden om het prachtige NZ'se landschap te beschrijven.

Weer terug in Christchurch spraken we af met Hugo (de neef van Sheila) voor een biertje in de bar. Na een avondje gezellig doordrinken hadden we waarschijnlijk de (al vrij hoge) alcohollimiet in NZ overschreden dus besloten we maar te kamperen op de parkeerplaats van Hugo zijn hostel.

Terugkijkend kunnen we zeggen dat Nieuw Zeeland een absolute topervaring is geweest. Er is letterlijk geen dag voorbij gegaan dat we niet versteld stonden van de spectaculaire natuur. Als we de regen en de zandvliegen (jeetje, wat een irritante beestjes!) niet meetellen zijn onze twee maanden hier echt perfect geweest.

Zaterdag vliegen we naar Australië en we zijn erg benieuwd wat de komende 16 weken ons daar gaan brengen (en of we nog zo'n lange tijd in een camper gaan overleven).

Wist u dat:

• We in totaal 7613 km in NZ hebben afgelegd?
• We na 2 maanden op een leefruimte van 4 m2 nog steeds heel veel van elkaar houden?
• Theo deze week twee keer zijn camera liet stuiteren?
• En deze het gelukkig nog steeds doet?
• Lucia (het zusje van Sheila) volgende week dinsdag komt voor 4 weken Australië (en hopelijk ook een beetje voor ons)?
• We zaterdag een biertje gaan doen met Kevin (een collega van Theo) en Patricia in Sydney?
• We met pijn in ons hart Nieuw Zeeland gaan verlaten?